Verslag van een reportage op VRT: Pano - Vuil Spel

Het voorkomen van misbruik verwoorden we naar aanleiding van een pakkende reportage die Pano maakte en op TV uitzond. Drie vrouwen deden een moedige getuigenis over het misbruik dat hen is overkomen in de sportclub.

Enkele vaststellingen die uitgelegd werden:

• Misbruik komt zo alomverspreid voor dat er geen enkele reden is om te denken dat seksueel misbruik niet in elke sporttak en in elke sportfederatie voorkomt!
• Meerdere keren werd het in de reportage duidelijk dat de slachtoffers ervan overtuigd zijn dat het onmogelijk was dat er niemand in de club doorhad dat de situatie grondig uit de hand aan het lopen was. Maar als niemand ingrijpt, dan kan het escaleren.
• Bang zijn om niet geloofd te worden, is een heel belangrijke reden voor slachtoffers om te zwijgen. Bang zijn om hun vrienden in de club te verliezen. Ze voelen zich schuldig en hebben schrik dat als ze het vertellen, dat iedereen de andere kant gaat kiezen.
• Vaak vertellen slachtoffers dat de impact van de seksuele handelingen maar één ding is, maar dat de impact van de psychologische oorlogsvoering nog erger was: chantage, schade van vertrouwen, …
• De aantallen zijn stabiel: doorheen de jaren 70’, 80’, 90’, 00’, … blijkt het seksueel misbruik ongeveer even vaak voor te komen.

Enkele zeer pakkende uitspraken:

• Mijn trainer is me op een bepaald moment heel hard beginnen ophemelen, ik kon niets fout doen. En dan zijn de aanrakingen begonnen. En die zijn uiteindelijk verder en verder beginnen gaan.
• Ik ben heel vaak huilend in slaap gevallen
• Die trainer was de toffe jongen van de club, iedereen had die graag, hij werd mijn vertrouwenspersoon.
• Hij was zelf nog jong, en alle jonge meisjes keken er naar op
• Het is begonnen met complimentjes, schouderklopjes, …
• Ik voelde me bang en alleen. Hij was de populaire jongen, dus ze zouden mij toch niet geloven.
• Als ze me niet zouden geloven, verlies ik iedereen die ik graag zie, ook mijn vrienden in de club.
• De papa: we hebben aan de club de chatlog van facebook van de trainer met mijn dochter getoond. De club wilde het niet lezen. De club heeft ons in een hoekje geduwd, en wilde het niet onder ogen zien. Het slachtoffer: Toen het dan wel bekend geraakte, spraken de andere trainers niet meer tegen mij en mijn broer, dus we gingen niet meer graag zwemmen.
• Slachtoffer: ik had het gevoel: het is nu toch echt duidelijk, waarom grijpt er niemand in? Ze houden blijkbaar sommigen het handje boven het hoofd